ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ มาการอง

มาการง (ฝรั่งเศส: macaron, ออกเสียง: [makaˈʁɔ̃])[1] เป็นขนมหวานที่ได้จากการผสมเมอแร็งก์กับไข่ขาว, น้ำตาลไอซิ่ง, น้ำตาลทรายขาว, ผงแอลมอนด์หรือแอลมอนด์ป่น และสีผสมอาหาร มาการงรูปร่างเหมือนแซนด์วิช เป็นขนมปังสองชิ้นประกบกัน มีสอดไส้ตรงกลาง ส่วนไส้มักจะเป็นกานัช, บัตเตอร์ครีม (ครีมเนยที่ใช้แต่งหน้าเค้ก) หรือแยม คำว่า มาการง แผลงมาจากคำในภาษาอิตาลีว่า macarone, maccaroneหรือ maccherone, เมอแร็งก์แบบอิตาลี

มาการง มีลักษณะคล้ายคุกกี้ ลักษณะเด่นของมาการงคือ ผิวด้านบนของขนมจะเรียบ ขอบรอบ ๆ เป็นรอยหยัก (มักจะเรียกว่า "ขา" หรือ "เท้า") และมีฐานเรียบแบน ขนมจะนุ่มชุ่มเล็กน้อยและละลายง่ายในปาก[2] มาการงมีหลากหลายรสชาติ ตั้งแต่รสดั้งเดิม (ราสป์เบอร์รี, ช็อกโกแลต) ไปจนถึงรสใหม่ ๆ (ฟัวกรา, ชาเขียว)[3]
คนส่วนใหญ่มักจะสับสนระหว่างมาการงกับแมคารูน (macaroon) จึงมีการใช้ชื่อภาษาฝรั่งเศสมาแทนภาษาอังกฤษเพื่อให้ดูต่างกัน แต่ก็ยิ่งทำให้สะกดชื่อกันผิดมากขึ้น บางตำราอาหารแยกชื่อ แมคารูน ไว้ใช้กับมาการงที่ไม่ใช่แบบของฝรั่งเศสดั้งเดิม แต่หลาย ๆ คนมีความเห็นว่า ขนมทั้งสองอย่างนี้มีความหมายเหมือนกัน[4] ซึ่งความจริงแล้ว คำว่า แมคารูน เป็นคำภาษาอังกฤษที่แปลมาจากคำว่า มาการง ในภาษาฝรั่งเศส เพราะฉะนั้นชื่อทั้งสองชื่อนี้มีความหมายเรียกขนมแบบเดียวกัน ทั้งนี้การใช้แต่ละชื่อก็อาจขึ้นอยู่กับการตีความของแต่ละบุคคล[4][5] เคยมีศาสตราจารย์ภาควิชาวัฒนธรรมอาหารที่สแตนฟอร์ด, แดน จูราฟสกี้ ชี้แจงว่า 'มาการง' (รวมถึง "มาการงปารีส", หรือ "มาการงแฌร์แบ") คือชื่อเรียกที่ถูกต้อง[6]



ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

รูปภาพ
พิพิธภัณฑ์ลูฟวร์  ( ฝรั่งเศส :  Musée du Louvre ) หรือในชื่อทางการว่า the Grand Louvre เป็น พิพิธภัณฑ์ ทางศิลปะตั้งอยู่ใน กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส  พิพิธภัณฑ์ลูฟวร์เป็นพิพิธภัณฑ์ที่มีชื่อเสียงที่สุด เก่าแก่ที่สุด และใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ซึ่งได้เปิดให้สาธารณชนเข้าชมได้เมื่อปี  พ.ศ. 2336  (ค.ศ. 1793) มีประวัติความเป็นมายาวนานตั้งแต่สมัย ราชวงศ์กาเปเซียง  ตัวอาคารเดิมเคยเป็นพระราชวังหลวง ซึ่งปัจจุบันเป็นสถานที่ที่จัดแสดงและเก็บรักษาผลงานทางศิลปะที่ทรงคุณค่าระดับโลกเป็นจำนวนมากกว่า 35,000 ชิ้น จากตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์จนถึงศตวรรษที่ 19 อย่างเช่น ภาพเขียน โมนาลิซา , The Virgin and Child with St. Anne, Madonna of the Rocks ผลงานของ เลโอนาร์โด ดาวินชี หรือภาพ Venus de Milo ของอเล็กซานดรอสแห่งแอนทีออก ในปี  พ.ศ. 2549  พิพิธภัณฑ์ลูฟวร์มีผู้มาเยี่ยมชมเป็นจำนวน 8.3 ล้านคน ทำให้เป็นพิพิธภัณฑ์ที่มีผู้มาเยี่ยมชมมากที่สุดในโลก [ ต้องการอ้างอิง ]  และยังเป็นสถานที่ที่มีนักท่องเที่ยวมาเยือนมากที่สุดในกรุงปารีส พีระมิดแก้วของพิพิธภัณฑ์ลูฟวร์ออกแบบโดย  ไอ. เอ็ม. เป   สถาปนิก ชาวจีน-อ
อ่านเพิ่มเติม
รูปภาพ
   ตีรามีซู  ( อิตาลี :  tiramisù , แปลตามตัวอักษรว่า "ดึงฉันขึ้นไปซิ" หรือ "พาฉันขึ้นไปซิ" โดยปริยายหมายถึง "ทำให้ฉันมีแรง (กายหรือใจ) ซิ" หรือ "ทำให้ฉันตื่นตัวซิ") [1]  เป็นขนมหวานรส กาแฟ ชนิดหนึ่งจาก ประเทศอิตาลี  ทำจากแท่ง ขนมปังกรอบซาวอย ( biscotto savoiardo ) จุ่มน้ำกาแฟ เอสเปรสโซ เพียงชั่วครู่ แล้วนำไปเรียงเป็นชั้นสลับกับส่วนผสมที่ประกอบด้วย ไข่ ,  น้ำตาล , และเนย มัสคาร์โปเน ตีเข้าด้วยกัน แต่งกลิ่นรสด้วย ผงโกโก้ แหล่งกำเนิดของตีรามีซูยังคงเป็นที่ถกเถียงกันระหว่าง แคว้นเวเนโต ,  ฟรีอูลี-เวเนเซียจูเลีย ,  พีดมอนต์  และแคว้นอื่น ๆ ในอิตาลี อย่างไรก็ตาม แหล่งข้อมูลส่วนมากมักระบุว่ามีการทำตีรามีซูเป็นครั้งแรกในอิตาลีราว คริสต์ทศวรรษ 1960  ส่วนผสมพื้นฐานได้แก่ ขนมปังกรอบซาวอย,  ไข่แดง , น้ำตาล, เนยมัสคาร์โปเน, กาแฟ และผงโกโก้ (ตามสูตรดั้งเดิมนั้นไม่มีส่วนผสมของเหล้าหรือไข่ขาว) ถึงแม้รูปร่างของขนมปังกรอบจะเอื้อต่อการทำขนมรูปร่างสี่เหลี่ยมมากกว่า แต่ตัวขนมตามสูตรดั้งเดิมก็มีรูปร่างกลม โดยมักจะถูกเรียงประกอบในภาชนะแก้วเพื่อเผยให้เห็นชั้นต่าง
อ่านเพิ่มเติม
รูปภาพ
ปงดูว์การ์  ( ฝรั่งเศส :  Pont du Gard ) เป็น สะพานส่งน้ำ โรมันโบราณสร้างโดย จักรวรรดิโรมัน  สร้างพาดผ่านแม่น้ำการ์ดง ใกล้กับเมืองเรอมูแล็ง (Remoulins) เมืองเล็ก ๆ ใน จังหวัด การ์   แคว้นล็องก์ด็อก-รูซียง  ทางตอนใต้ของ ประเทศฝรั่งเศส  สะพานนี้เป็นส่วนหนึ่งของระบบส่งน้ำของเมือง นีม  มีความยาวกว่า 50 กิโลเมตร สร้างโดยชาวโรมันเพื่อส่งน้ำจากจากเมือง อูว์แซ็ส  โดยระหว่างสองเมืองเป็นหุบเขา ระบบส่งน้ำที่ส่วนใหญ่อยู่ใต้ดิน ย้ายมาสร้างอยู่บนสะพานเพื่อข้ามแม่น้ำการ์ดง นักประวัติศาสตร์คาดการณ์ว่าสะพานถูกสร้างราวคริสต์ศตวรรษที่ 1 โดยสะพานแห่งนี้จัดเป็นสะพานส่งน้ำที่สร้างในสมัย จักรวรรดิโรมัน ที่ยังคงสภาพที่สมบูรณ์ที่สุดแห่งหนึ่ง รองจาก สะพานส่งน้ำแห่งเซโกเบีย สะพานประกอบด้วยฐานโค้งจำนวนสามชั้น สูง 48.80 เมตร โดยระหว่างความยาวทั้งหมด ความสูงของที่ส่งน้ำต่างระดับกันประมาณเพียง 17 เมตรเท่านั้น ในขณะที่ตัวสะพานมีความสูงทั้งสองฝั่งนั้นต่างกันเพียง 2.5 เซนติเมตร ซึ่งจัดว่าเป็นความสำเร็จทางเทคโนโลยีการก่อสร้าง และความชาญฉลาดทางวิศวกรรมของชาว โรมัน ในอดีต ในอดีตทางส่งน้ำสามารถส่งน้ำได้ประมาณ 200,00
อ่านเพิ่มเติม